prodüksiyon müthiş, albümün çoğu şarkısına bayıldım. track track birşey yazacağım eve gidince, ama benim için gkmc tpab arası bir yere yerleşti bile. goatsun kendrick baba
Kendrick'in hiphop'u ve siyah kültürünü kurtaramayacağını anladığı bir albüm olmuş. Benim derdim bana yeter temalı bir albüm. Kendi sıkıntılarından yürümüş. Çok iyi bir dinleyiş tecrübesiydi bence.
vay amk. o kadar albüm dinledim, o kadar albüm başlığı açtım, hiçbirinde "çok iyi bir dinleyiş tecrübesiydi" diye tepki vermedim. acayip kıskandım amk. hemen dinleyeceğim.
sabah 6:30'da uyanır uyanmaz açtım albümü. genius'la birlikte takip ettim tüm şarkıları.
öncelikle şunu söylemek isterim, şarkıların 2 dakika ortalamasını zor tutturduğu günümüzde, kendrick'in neredeyse her şarkısı 3 verse'ten oluşan bir çalışma yayınlaması takdire şayan. k. dot baya biriktirmiş içinde ve yine kitap yazmış.
önceki albümlerine kıyasla mr. morale and the big steppers biraz daha içe dönük ve duygusal bir iş olmuş. çocukluk travmaları, sevgiyi arama & sevgisizlik, şöhretin getirdiği yük vs. albümün geneline hakim duyguları oluşturmuş. siyasi eleştiriler nicelik olarak azaltılmış ve daha satır aralarına alınmış. tabi dinledikçe yeni şeyler de keşfedilecektir.
altyapıları da oldukça beğendim, gerçi öyle banger bir iş yok pek (n95 ve belki we cry together hariç), ama piyanonun yoğun olduğu soundlar albümün temasıyla uyuşuyor.
tam oturması için birkaç gün daha geçmesi gerekiyor. gerekirse ediyleyeceğim.
"Kendrick made you think about it, but he is not your savior
Cole made you feel empowered, but he is not your savior"
diğer işlerine kıyasla kendrick'in dış dünyadan uzaklaşıp iç dünyasına yaklaştığı bir albüm olmuş. hiphop için mükemmel, kendrick için orta seviye bir albüm.
kendrick lamar'ın en kişisel ve en mutsuz albümü. ortak kanaat bu. şarkılar güzel, iki şarkı haricinde sıkıntım yok. o şarkılarda da kendrick kasti olarak rap yapmıyor. konuklar ve prodüksiyon üst seviye, hiç sevmediğim kodak black bile sağlam iş çıkarmış.
ayrıca ghostface killah'ı, kendrick albümünde duyuyoruz. bu beni ağlatan şeylerden biri oldu.
sevdiğim çok fazla şarkı var, yarın incelememde de görebilirsiniz.
bu ne aq hahahahha dediğim ama akan şarkı: auntie diaries
henüz 1 kere döndürme fırsatım oldu. bir daha döndürecek isteği oluşturmadı. favladığım şarkıları tekli niyetine dinlerim ama, die hard falan baya sardı yani.
kendrick sevdiğim rapçilerden, özellikle ana akımda yeri gayet iyi. ama şişirmeye gerek yok albümü bence. yeraltında ve yerüstünde ama mainstream olmayan rapçilerden bu sene daha iyi iş çıkaran çok örnek var ( saba , denzel curry , billy woods mesela).
kdot iyi bir rapçi ve çok iyi bir hikaye anlatıcı. ama asıl rolü ana akımdaki trapper ve swaggerlara karşı black consciousness temsilciliği. bu yüzden benim için işlerin yarısında ''relatable'' değil. diğer rapçilerde de yok mu bu durum, tabii ki var. neyse.
demek istediğim albüm kötü veya kendrick kötü değil, aksine beğendim gayet. kişilerin rapçilerle kurdukları duygusal bağlar da önemli, zevk farkı da önemli; yani goated olarak görenleri de anlayabilirim.
yuh dediğim bir albüm değildi. biraz hayal kırıklığına uğradım. ama ana akım için aoty.
damn çıktığında da acayip gazlanıyordu millet kendrick'e, "abi adam yeni neslin 2pac'ı hatta 2pac'ın amk bu adam goat goat" diye geziyorlardı, albümü övmekten millet kendinden geçiyordu, sonradan insanlar daha mantıklı değerlendirdi ve diskografisinde 3-4. olduğunu gördü. (benim için 4)
burada da benzer bir şey olacak gibi, insanları 5 yıl bekletip, o 5 yılda en ufak ortada gözükmeyip mit yaratılacak albüm bu değildi çünkü. yine kötü değil, 7,5-8 verenleri anlarım ama bir de o son single'ın* üstüne bu olmadı gibi ya. bu ya damn'la aynı seviyede ya da daha kötü çünkü. (benim ilk izlenimim daha kötü olduğu yönünde)
milletin heyecanı bitsin sonra daha sağlıklı görürüz neyin ne olduğunu. belki de çağ değiştirecek gizli şifreler barındıran über albüm de benim kalın kafam almadı. ne bilecen işte
bir de galiba kendrick mr. morale the big steppers da onun siktiğimin sokaklarından kurtardığı hood zencileri* imiş. not düşelim.
5 senenin karşılığı ne olursa olsun bu olmamalıydı agalar. başka biri yapsa çok iyi albüm diye bas bas bağırırdık ama mardinli'nin çıtasının altında kalan bir albüm masmaalesef.
kişisel bi albüm olması, daha duygusal bi albüm olması gibi durumlara hiçbir lafım yok. albümün konsepti zaten bir psikoterapi gördüğüm kadarıyla. ancak 2022 yılında müzik piyasasına 18 şarkılık bir albüm postalıyorsan ve bu albümde 1(bir) tane bile hype şarkı yoksa bu bir hata olur.
damn bangerlarla doluydu, gkmc bangerlarla doluydu, tpab da büyük bir konseptin içinde olsa da albümde bi parçayla modu 0'ın altına indirip sonraki parçayla tavana çıkarabiliyordu. burda böyle bir durum yok agalar. albüm bir başladı, önce babasıyla olan sorunları, sonra kendrick'in aslında ne kadar hassas olduğu, sonra siyahlardaki kadın ve trans düşmanlığı, daha sonra tekrar kendrick'in ne kadar hassas olduğu, sonra bir ablayla yürümez artık'ı hatırlatan bir şarkısını, daha sonra tekrar kendrick'in aslında ne kadar hassas olduğunu dinledim.
bu biraz şey gibi; müdavimi olduğunuz bir hatay dönercisi var diyelim, adamın dürümü manyak bir şey. döneri desen çok güzel bir döner, sosu desen çok güzel bir sos, 10 numara bir tarif yakalamış herif kendine. bir gün yine büyük beklentilerle gittiğinizde bu sefer önünüze kuru kuru o dönerden koymuş ya da önünüze sadece 1 tabak o güzel sostan koymuş gibi düşünün. tamam da ben bunları bir aradayken seviyordum ki? bunları güzel yapan da o dönercinin müdavimi olmamı sağlayan şey de bütün bu güzelliklerin bir aradayken yeni bir güzellik oluşturması anlayacağınız.
tabi 5 yıldan sonra ilk kez bir albüm yayınlaması, tde'den vereceği son albüm olması, fanatiklerinin çokluğu (ki aralarından 1 tanesi de benim :d) ve tükenmesi bir hayli zor kredisinden ötürü bu hata minimize olacaktır kendisi için, ancak arabada açabileceğim bir işin ya da hype'latacak bir işin yoksa kim olursa olsun onu dinleme sürem 10 iken 4'lere 5'lere düşer. benim de mardinli agam gibi benim de sıkıntım bana yetiyor, sadece uzman birisinin terapisiyle rahatlayabileceğim bazı durumlar var. bundan ötürü müziği de beni iyi hissettirsin ya da hype'latsın diye dinlerim ben.
ayrıca kodak black ne amk? nipsey'i analım, onun ağzından damardan verse'ler yazalım ama albüme de karısına "bir sıkıntınız olursa bana alo yap güzelim ben hallederim kıps kıps" diyen kodak black yavşağını koyalım. ne güzel istanbul be...
isminden ötürü biraz daha çift taraflı bir albüm olacağını düşünmüştüm, hani bir yüzünde beş yılın sonrasında gelen pata küte şarkılar, öteki yüzünde ise daha deneysel farklı şeyler. Yani yazmış da yazmış konsepti oturtmuş ancak açıkçası net üç-dört adet hit potansiyelli şarkı beklemiştim.
albümde en çok ilgimi çeken barlardan biri şu oldu: "Writer's block for two years, nothin' moved me"
bir sanatçı var karşımızda, öyle ki adam arka arkaya iki tane klasik bırakıyor ve tüm kültürü baştan aşağı etkiliyor, yönünü değiştiriyor. beklenti zirvede ve yapacağı işin yine de bu şekilde olması gerekiyor. o seviyede olamayınca da gömülüyor. benim teorim şu ki, bir insan beyni, hangi alanda olursa olsun, belli sayıda masterpiece çıkarabilir. kendrick zaten çoktan gerekeni yaptı. büyük mcler zaten bir süre sonra ya uzun süre albüm çıkarmıyorlar ya da gittikçe düşüyorlar işte nas, eminem vs gibi. bu dinlediğimiz iş bence çok güzel bir albüm ve tamamen içe dönük bir albüm aynı zamanda. sadece kültürü değiştiren o firesiz albümlerden değil. olmayıversin ya problem yok.
bence 7/10 bir albüm. özellikle ikinci yarısı çok daha vurucu. savior, auntie diaries, mother i sober, father issues parçalarını aldım ve çok sevdim.
kim nederse desin hem prodüksiyon olarak hem de lirikal açıdan çok çok üst düzey bi albüm. damağımda tadı kaldı ama bu albümde bi eksik var sanki.. iki üç tane hit mesela.. biraz agresif bişiler eksik... inşallah önümüzdeki senelerde bunu görürüz çünkü muhtemelen uzun bi süre albüm veya single çıkartmayacak gibi hissediyorum. anın tadını çıkarmak lazım ya.
banger isteyenleri anlayabiliyorum ama bence bir need değil, n95 benim için yeterli bir parça o açıdan.
Bir de albümün banger eksikliği sebebiyle çok dinlenmeyeceğine dair yorumlar görüyorum da lamarın kariyerini, stream sayısını da biz düşünmeyelim be abi, boş verin keyfinize bakın
Daha önce de söylediğim gibi bu albüm, kendrick lamar’ın en kişisel albümü. Bu albüm herkese göre değil, herkesin beğeneceği bir albüm de değil. Daha çok kendrick’in terapi sessionında gibi hissediyorsunuz ve eckhart tolle’nin sesini sık sık duyuyorsunuz. Albümün diğer anlatıcısı ise kendrick’in karısı whitney alford. Onun dışında albümde sık sık tap dance seslerini duyuyorsunuz ve big steppers kısmı buradan yola çıkıyor. Prodüksiyonu ve konuk sanatçıların performanslarını çok beğendim, onlarla ilgili bir sıkıntım yok, kendrick’le ilgili şikayetlerime birazdan gelicem ama track-by-track incelememize başlayalım. İlk part olan Big Steppers;
United in grief: bomba bir açılış şarkısı, çok yönlü prodüksiyon hoşuma gitti, kendrick de aslanlar gibi rap yapıyor. Daha önce u şarkısında bahsettiği ölen arkadaşı chad’den bahsediyor, yeşil gözlü bir kızla tanışıp, kızın kendrick’e seksin acıyı götürdüğünü söylüyor. Herkesin kendine göre bir yas tutma şekli vardır, herkesin yas tutması farklıdır. Ben bu şarkıyı çok beğendim
N95: Bu şarkıyı family ties’a çok benzettim, family ties’ı seven bu şarkıyı da sevecektir. Tıpkı oradaki gibi rap yapıyor kendrick, prodüksiyon da onu andırıyor. Daha çok pandemi dönemiyle alakalı bir şarkı. Üçüncü verse’ü daha çok sevdim.
Worldwide Steppers: İlginç bir şarkı, Kendrick’in işte beyaz bir kızla yatmasından tut, Dr. Sebi göndermelerine kadar ilginç. Beğenmedim değil, hatta nakaratı çok catchy. Üçüncü verse ve arada değişen prodüksiyon daha çok hoşuma gitti.
Die Hard: bu şarkı radyolar ve streaming platformları için yapılmış belli. Pop dostu nakarat domine ediyor, Kendrick de şarkı söylüyor. Bu şarkı söyleme işi bazı şarkılarda hoşuma giderken, bazı şarkılarda sinirimi bozuyor. Beklediğim tarzda olmasa da dinleyeceğimi düşünüyorum, şeker bir şarkı.
Father Time: çok sevdim, prodüksiyon ve Sampha’nın vokalleri çok hoş. Kendrick bu şarkıda babasından öğrendiği zararlı şeyleri paylaşıyor. Kendisi de artık bir baba olan Kendrick’in bu şarkıyı yapması çok özel. Arada Kanye ve Drake kavgasından da bahsediyor, barışmalarına şaşırıyor. Müthiş şarkı ya.
Rich Interlude: Bu interlude’da Kodak Black var, aslında performansı fena değil ama Kodak gibi bir adamın Kendrick’le ne işi var diye düşündüm ve Kendrick’e çok kızdım. Hani madem trap yapan sokak çocuğu gelecek albüme, 21 Savage’ı filan çağır.
Rich Spirit: Arada derede kaldığım şarkılardan biri. Sakin bir şarkı ancak çok da tarzım değil.
We Cry Together : Albümün en ilginç, en manyak şarkısı. Konuk Taylour Paige ve Kendrick tartışan toxic bir çifti canlandırıyor, evet canlandırıyor çünkü şarkı çok tiyatral. Baby Boy ve Poetic Justice gibi filmlerdeki çiftlerin kavga sahnelerine gönderme var. Baştaki Florence and the Machine sample’ı ve the Alchemist’in prodüksiyonu muhteşem. Taylour Paige’in performansı Kendrick’ten aşağı kalmıyor. İki tarafta birbirine kabul edilmeyen şeyler söylüyor, en sonda da Taylor seks yapmak istiyor ancak Kendrick oradan ayrılıyor. Çok güldüm bu şarkıda, müthiş eğlendim ama kimseye böyle bir ilişki tavsiye etmem.
Purple Hearts: Gözlerime inanamadım çünkü bu şarkıda favori rapçim Ghostface Killah var. Yine güzel bir şarkı ve güzel bir prodüksiyon. Nakaratı söyleyen Summer Walker da iyi iş çıkarmış. Gerçekten güzel bir aşk şarkısı. Kendrick bu şarkıda fazla rap yapmıyor oysa çok isterdim Ghostface baba ile back and forth yapmasını. Ghost demişken albümün en iyi konuk verse’üne imzasını atıyor, ağladım resmen be baba. SHUT THE FUCK UP WHEN THE LOVE TALKING.
Albümün ikinci yarısı olan Mr. Morale’ye geçiyorum;
Count Me Out: İşte bunu sevmedim, şarkı fena başlamıyor aslında ilk verse fena değil ama sonra Kendrick öyle bir flow kullanıyor ki şarkıdan soğutuyor. Üstüne de şarkı söylüyor. Çok kötü be.
Crown: Çok sıkıcı, aşırı bayık. Kendrick’in verdiği mesaja katılıyorum, herkesi memnun edemezsin ama Kendrick de bu şarkıda memnun etmeye çalışmamış. Prodüksiyonu sevmiştim halbuki, o piyano altyapısının üstüne sağlam rap yapılırdı be. Olmamış.
Silent Hill: Tipik bir trap altyapısı, Kendrick bu şarkıda da rap yapmaya tenezzül etmemiş, Kodak Black yine fena değil ama herif hakkındaki düşüncelerimi biliyorsunuz. O yüzden fazla dinlemeyeceğim.
Savior Interlude: Allahım sonunda adam akıllı rap yapılan bir şarkı. Baby Keem seni seviyorum be aslanım, sağlam rap yapmış. Başında da Eckhart Tolle’nin terapi konuşmasını duyuyoruz. Altyapı da sağlam. Oh be.
Savior: Kendrick, insanların ve rapin kurtarıcısı olmaktan vazgeçmiş, bunu ikinci yarının ilk üç şarkısında da görüyoruz ama bu şarkı taş gibi. Kendrick’in COVID konusuna değindiği ikinci şarkı, conspiracy teorilerini ve Kyrie Irving’i de ufaktan dissliyor. Keem de nakaratta iyi iş çıkarmış. Nihayet adam akıllı raplere döndük.
Auntie Diaries: Albümün en özel şarkılarından biri, Kendrick teyzesinin cinsiyet değiştirmesi hakkında konuşuyor. Çocukken öğrendiği homofobik slurleri söylüyor, daha iyisini o dönemde bilmediğinden. Trans kişilere kucak açıyor ve geçmişinden dolayı günah çıkarıyor. Hani şu meşhur konseri hatırladınız mı, Kendrick’in hayranını davet ettiğini ve kızın şarkı içinde n-word kullanmasından sonra yuhalandığı konser. O olayla özdeşleştiriyor bu olayı. Bu şarkı Twitter’da bayağı ses getirdi, LGBT+ topluluğu ve trans bireyler şarkıdan dolayı Kendrick’e teşekkür ederken, bir kesim de slur kullanmasından dolayı Kendrick’i eleştirdi. Alınan kesmi anlıyorum ancak şarkının mesajını anlamayan ve şarkının anlamını manipüle etmeye çalışanlara yazık diyorum. Çok güzel ve anlamlı bir şarkı.
Mr. Morale: Çok sağlam bir banger. Pharrell Williams’ın prodüksiyon iyice gaz veriyor ve Kendrick’in verse’leri de sağlam. Pg-lang şirketiyle yeni imzalayan Tanna Leone’nin katkısını da sevdim.
Mother I Sober: Favorim. Kendrick’in en kişisel ve en duygusal şarkısı olma konusunda u ve sing about me im dying of thirst ile kapışır. Annesinin yaşadığı tacizden bahsediyor ve daha sonra kuzeninin, Kendrick’e taciz ettiğiyle ilgili şüpheye düşüyor. Portishead vokalisti Beth Gibbons’ın nakaratı içinize işliyor. Üçüncü verse’de ise vokalini yükseltiyor ve taciz/tecavüz mağduru insanlara sesleniyor, annesini, kuzenini, karısını ve herkesi serbest bırakıyor. Tacizcileri bile. Şarkının sonunda Kendrick’in çocuğunun sesini duyuyorsunuz. Çok özel bir şarkı bu, çok duygusal, bunu yazarken şarkıyı dinledim ve ağlama krizlerine girdim. Nedenini belki daha sonra anlatırım. En iyi Kendrick şarkılarından biri, rahatlıkla söyleyebilirim.
Mirror: Güzel bir kapanış şarkısı, Kendrick bu şarkıda kendisini seçiyor. Arada şarkı söylese de rahatsız etmiyor, üçüncü verse ise favorim.
Bu albüm, bazılarınızın beklentilerini karşılamamış olabilir, bazılarına göre hayal kırıklığı veya kötü de olabilir. Bunu anlarım, belki de 5 yılın beklentisi bu olmamalıydı. Ben kişisel olarak albümü çok sevdim, rotasyona alacağım bir çok şarkı var. Bu albümün genel kanısını ise zaman gösterecek. Ben yine de Kendrick’e teşekkür etmek istiyorum, kariyerinin en kişisel işini yaptı, en insancıl hallerini yine gösterdi. Bunu ne yazık ki herkes yapmıyor. Eksikleri ve hatalarını da görmezden gelemem elbette ama genele baktığımda yine kayda değer bir iş var elimizde.
bol'da yer alan içeriğin doğru veya güncel olduğu hiçbir şekilde iddia veya garanti edilmemektedir. burada okuduklarınız sizi dehşete düşürürse türkçe rap ansiklopedisine de göz atmayı deneyebilirsiniz. hukuka aykırı olabileceğini düşündüğünüz içerikler titizlikle incelenip gereği düşünülmektedir. sözlüğü reklamsız görüntülemek isterseniz üye girişi yapabilirsiniz. soğuk içiniz.
